– Uczelnia pokazała mi zawód z najlepszej możliwej strony. Wszystko, czego nauczyłam się w perspektywie medycznej, pielęgniarskiej i czysto ludzkiej, wyszło z Łomży – mówi Iza Serafińska, absolwentka pielęgniarstwa Akademii Nauk Stosowanych w Łomży (wówczas PWSIiP) z 2020 roku, a obecnie oddziałowa w Klinice Onkologii, Hematologii Dziecięcej, Transplantologii Klinicznej i Pediatrii, Uniwersyteckiego Centrum Klinicznego Warszawskiego Uniwersytetu Medycznego (UCK WUM).
W UCK WUM Iza Serafińska pracuje na Pododdziale Klinicznym Hematologii i Pediatrii (czternaście łóżek), na który trafiają młodzi pacjenci z całego kraju w przedziale wiekowym od noworodka do osiemnastu lat. Od 11 stycznia 2023 roku pełni obowiązki oddziałowej, czyli odpowiada za grafik, omawianie problematyki pracy zespołowej, koordynuje przekazywanie informacji w swoim pododdziale, a także pomiędzy innymi działami i pionami szpitala klinicznego. Współpracuje bezpośrednio między innymi z prof. dr. hab. n. med. Pawłem Łaguną, kierownikiem Oddziału Klinicznego Onkologii, Hematologii Dziecięcej, Transplantologii Klinicznej i Pediatrii UCK WUM, mazowieckim konsultantem medycznym w dziedzinie onkologii i hematologii dziecięcej.
Szczerość to podstawa
– Ta praca nie jest łatwa, ale jest pasją mojego życia. Pacjenci uczą mnie cierpliwości, empatii. Często podziwiam, jak radzą sobie z trudną chorobą. Wbrew okolicznościom życiowym są pełni energii i optymizmu. Nie narzekają, walczą, a my pomagamy i asystujemy w tej najtrudniejszej z możliwych walce o zdrowie i życie – mówi Iza Serafińska. Pracuje m.in. z pacjentami z rozpoznaniem choroby onkologicznej, hemofilii i małopłytkowości. Z dziećmi i nastolatkami, dla których diagnoza to nie tylko mierzenie się z trudną i długą terapią ale także często utratą pewności siebie, własnej, kruchej, kilku lub kilkunastoletniej, tożsamości.
– Czasem gorsza dla dziecka od diagnozy nowotworowej jest świadomość wypadania włosów, strach przed tym, jak na nowo zbudować swój wizerunek – mówi Iza Serafińska. Opowiada, jak ona i personel medyczny szpitala klinicznego, współpracują z młodymi pacjentami: – Dwuletnie dzieci uczymy „przybijać żółwiki”, onkologicznym pacjentom opowiadamy o super turbanikach i perukach z naturalnych włosów. Głaszczemy, przytulamy, rozmawiamy. Raz przyszła do mnie mama naszej nastoletniej pacjentki podziękować za moją wspierającą rozmowę z jej córką. Musimy być profesjonalni, leczyć i stosować procedury medyczne, ale też być dobrymi ludźmi i umieć słowem goić te wewnętrzne, niewidoczne lęki i strach naszych pacjentów – mówi Iza Serafińska.
A co własnymi lękami i smutkiem? Iza nie ukrywa, że czasem zdarzają się jej gorsze dni i po prostu płacz, gdy kończy dyżur. Powód zawsze jest jeden: widok nagle opustoszałego łóżka zwiastujący przegraną walkę. – Śmierć pacjenta to nie jest sytuacja, z którą można sobie emocjonalnie poradzić. Możemy mówić, że profesjonalizm odgradza nas od poczucia porażki, ale to nie jest prawda. My, personel medyczny, też cierpimy. Nasi pacjenci mają swoją unikalną osobowość, konkretne imiona, ufają nam i gdy odchodzą pozostaje potworna pustka – mówi Iza Serafińska. Pielęgniarka oddziałowa podkreśla, że rolą zespołu jest łagodzić u małych pacjentów obraz ich choroby, zminimalizować lęki, ale nigdy, pod żadnym pozorem, nie można okłamywać pacjentów pediatrycznych. – Musimy mówić dzieciom prawdę. Jeśli raz je okłamiemy, mogą stracić do nas zaufanie na zawsze i bezpowrotnie zamknąć się w swoim doświadczeniu choroby. Gdy muszę wkłuć się dziecku w rękę, bo potrzebny jest na przykład posiew z krwi obwodowej, to zazwyczaj mówię: „możesz krzyczeć, kopać, tylko proszę nie wyrywaj mi ręki”. Nie mówię, że nie będzie bolało i wszystko jest ok, w porządku. Dzieci są mądre i doceniają moją szczerość i także to, że daję im naturalne prawo do wyrzucenia z siebie trudnych emocji. Złości, krzyku, bólu – mówi Iza Serafińska. W swoim pokoju ma niezliczone laurki od najmłodszych pacjentów, a na nich kotki, kwiatki, serduszka i kreślone niewprawnymi dłońmi słowa podziękowań „dla cioci Izy”. – Patrząc na te laurki marzę, żeby dzieci były zdrowe. Żeby nigdy nie nastąpiła wznowa nowotworu – mówi Iza Serafińska.
Wszystkim rodzicom Iza Serafińska pragnie przekazać, że warto zachować czujność i obserwować swoje pociechy. Niepokojące objawy to: długotrwałe gorączka i stany podgorączkowe, która nie mają konkretnej etiologii. Powiększone węzły chłonne. Bóle kości. Skłonność do siniaków. Utrata masy ciała, nagła niechęć do zabawy i nauki. Różowiutkie dotychczas dziecko, robi się nagle blade, ospałe, bez siły. I absolutny obowiązek rodziców: raz w roku morfologia, profilaktyczne sprawdzenie czy układ krwiotwórczy dziecka działa prawidłowo.
Droga do pracy z pacjentem pediatrycznym
– W trakcie studiów zastanawiałam się czy pracować z pacjentem neurologicznym, czy pediatrycznym. Myślałam: „Panie Boże, co będzie dla mnie lepsze?” Aż sama otrzymałam diagnozę poważnej wady serca, a z nią rozrusznik i zakaz dźwigania. Stąd wybór pediatrii, choć pracę licencjacką pisałam na temat aspektów biopsychospołecznych pacjenta po udarze niedokrwiennym. Czasem lepiej Boga nie pytać o przyszłość, bo może nam w taki dosadny sposób udzielić odpowiedzi – żartuje Iza Serafińska. Ale nie żałuje, że to los zadecydował o wyborze jej ścieżki zawodowej. – Cieszę się, że jestem tu, gdzie jestem – mówi.
A jest w tym konkretnym miejscu: w prestiżowej placówce szpitalnej, jako szanowana pielęgniarka oddziałowa, z wielu powodów. – Działalność w Samorządzie Studentów mojej uczelni nauczyła mnie pewności siebie i miękkich kompetencji, takich jak pisanie wniosków, pism, ale też rozmów z ludźmi różnych profesji i środowisk. – Jako studenci zawsze mieliśmy otwarte drzwi do gabinetu pana rektora profesora Dariusza Surowika, mogliśmy liczyć na wsparcie władz uczelni. To były niesamowite lata spędzone na super uczelni, z mądrymi i fajnymi ludźmi – mówi Iza Serafińska. I wspomina, jak podczas pierwszej fali epidemii Covid-19 w marcu 2020 roku była wolontariuszką i nieformalną liderką studenckiego wolontariatu w Powiatowej Stacji Sanitarno-Epidemiologicznej w Łomży: informowała o kwarantannie, zbierała wywiady od pacjentów, pomagała „ogarnąć” informacyjny szum związany z powrotem do kraju obywateli z zagranicy itp. O tym, że studenci pielęgniarstwa z Łomży działają na froncie walki z nieznaną chorobą zakaźną, informowały na swoich antenach ogólnopolskie media i na oficjalnych portalach społecznościowych ówczesny minister nauki.
W marcu 2023 roku, gdy Iza Serafińska ma wolny dzień w pracy pielęgniarki oddziałowej UCK WUM, odwiedza Akademię Nauk Stosowanych w Łomży. – Jestem bardzo wdzięczna mojej łomżyńskiej uczelni, bo po studiach wiedziałam, że dam sobie radę z medycznymi procedurami i z opieką nad pacjentem, aby ten czuł się bezpiecznie, wiedział, że jestem kompetentna i pomogę mu w jego chorobie i dolegliwościach – mówi Iza Serafińska. Wspomina dobrze atmosferę życzliwości i wsparcia ze strony kadry naukowo-dydaktycznej Wydziału Nauk o Zdrowiu ANSŁ (wówczas PWSIiP), praktyki studenckie w pionie neurologii łomżyńskiego szpitala, nowootwarte Centrum Symulacji Medycznej z supernowoczesnym sprzętem. – Tutaj, na uczelni, wszystko się zaczęło. Czuję wdzięczność, bo mogłam w Łomży zdobyć dobre wykształcenie, ale też zbudować swoją zawodową i czysto ludzką pewność siebie. Zawsze fajnie tu wrócić, chociaż na moment – mówi Iza Serafińska.
Uniwersyteckie Centrum Kliniczne Warszawskiego Uniwersytetu Medycznego (UCK WUM), gdzie pracuje Iza Serafińska, powstało w wyniku połączenia trzech szpitali klinicznych, których organem założycielskim jest Warszawski Uniwersytet Medyczny: Samodzielnego Publicznego Centralnego Szpitala Klinicznego w Warszawie, Samodzielnego Publicznego Dziecięcego Szpitala Klinicznego im. Józefa Polikarpa Brudzińskiego w Warszawie oraz Szpitala Klinicznego Dzieciątka Jezus.