Opublikowano: 28 maj 2019

Opublikowano: 28 maj 2019

– Każde dziecko niepełnosprawne ma swój atut, swój plus w życiu. My, ich mamy, musimy swoje dzieci wyprowadzać z chorób i schorzeń. Pokazujemy im, jak żyć – mówi Marta, jedna z wielu uczestniczek akcji „Dziękujemy, że MAMY TAKIE MAMY” zorganizowanej przez Państwową Wyższą Szkołę Informatyki i Przedsiębiorczości w Łomży.  Mamy dzieci z niepełnosprawnością przyszły w poniedziałek do uczelni, aby odpocząć, skorzystać z zabiegów kosmetycznych, porozmawiać „przy ciastku i kawie” o tym, co je boli i cieszy.

Relaks i rozmowa

– Naukowo i zawodowo zajmuję się tematyką osób z niepełnosprawnością. Prowadząc badania, wywiady z mamami dzieci z niepełnosprawnością, odnoszę wrażenie, że te kobiety są często wyalienowane,  zamknięte w kręgu własnych problemów, licznych obowiązków. Dzisiejszy dzień to ich wyjście do innego miejsca, środowiska, chwila relaksu i oddechu – mówi pomysłodawczyni akcji dr hab. Joanna Truszkowska, prof. PWSIiP. Wspólnie z Wydziałem Nauk o Zdrowiu, Wydziałem Nauk Społecznych i Humanistycznych PWSIiP oraz Zespołem Szkół Specjalnych w Łomży, zorganizowała akcję, podczas której mamy dzieci z niepełnosprawnością oddały się w profesjonalne ręce studentek kosmetologii. 

– Moje dłonie i twarz nigdy nie były tak zadbane i zrelaksowane. To chwila dla nas, codziennie nie mamy takiej możliwości, bo jesteśmy dla dzieci dwadzieścia cztery godziny na dobę i zapominamy o sobie – mówi Agnieszka Wądołowska, znana mieszkańcom Łomży jako mama Filipa oraz znakomita organizatorka koncertów charytatywnych, które umożliwiają zdobycie funduszy na kosztowną rehabilitację jej synka obciążonego porażeniem mózgowym czterokończynowym i lekooporną padaczką. – Filip jest cudownym dzieckiem, jest wspaniały, mimo, że nie mówi i ma problemy z chodzeniem oraz wiele innych zaburzeń. Były momenty, gdy Filipa miało nie być z nami na tym świecie, dlatego każda chwila z nim jest wymarzona – opowiada Agnieszka Wądołowska. W najbliższe wakacje zdobędzie uprawnienia, które pozwolą jej w niedalekiej przyszłości otworzyć własny gabinet integracji sensorycznej, aby pomagać innym chorym dzieciom. Takich miejsc, w których poza profesjonalną wiedzą można skorzystać z fachowych zajęć oraz warsztatów, jest w Łomży – zdaniem mam niepełnosprawnych dzieci – ciągle za mało. A są niezwykle potrzebne. – Chciałabym, aby rodzice innych dzieci, zrozumieli, jakie są potrzeby ich pociech, zwłaszcza te sensoryczne. Sama miałam z tym problem, ale trafiłam na dobrą terapeutkę, która otworzyła mi oczy na świat, w którym żyje Filip – mówi Agnieszka Wądołowska.

Mamy niepełnosprawnych dzieci, aby pomóc swoim pociechom, szukają wsparcia u specjalistów, ale także wspierają siebie nawzajem. W PWSIiP pojawiły się, jako solidarna grupa wspaniałych kobiet. Mówiły o tym, co je boli: niezrozumieniu, stygmatyzacji społecznej, „gdy mój syn pojawia się na placu zabaw, inni rodzice zabierają swoje dzieci” – wyjawiła mama chłopca z zespołem Aspergera. Przed sobą otwarcie opowiadają o problemach, dzielę się olbrzymim doświadczeniem i wiedzą, ale nie zawsze chcą się uzewnętrzniać społecznie – boją się ocen, krzywdzących opinii.

 – Mamy XXI wiek, ale stereotypy mają się niestety znakomicie. Na szczęście dużo zmienia się, także w naszym codziennym języku, który jest nośnikiem stereotypów. Jeszcze niedawno mówiono: „kaleka”, „inwalida”, a teraz „osoba z niepełnosprawnością”. Niepełnosprawność nie definiuje człowieczeństwa, jest tylko czymś z czym danej osobie przyszło żyć. Ważne żeby rodziny dzieci z niepełnosprawnością nie poddawały się autostereotypizacji, nie żyły w przekonaniu, że coś im się nie należy –  wyjaśnia dr hab. Joanna Truszkowska. – Marzę, aby stworzyć miejsce, w którym rodziny z dziećmi z niepełnosprawnością, otrzymają, w sytuacji wypalenia i zmęczenia,  profesjonalne wsparcie psychologiczne oraz porady dotyczące zasad żywienia przy określonych schorzeniach. Mam nadzieję, że w ten sposób wytworzy się grupa wsparcia, a codzienność takich rodzin będzie bardziej komfortowa.

Mama. Najważniejsze słowo na świecie. Bycie mamą to przywilej, ale także ciężka praca. A co daje największą siłę mamom dzieci z niepełnosprawnością? To że są mamami, bo bycie mamą to największy dar. Agnieszka Wądołowska nosi pod sercem ten wspaniały cud życia. Jest szczęśliwa, bo już w listopadzie jej ukochany syn Filip będzie miał rodzeństwo.

Opublikowano: 23 maj 2019

Tłumy ludzi odwiedziły Państwową Wyższą Szkołę Informatyki i Przedsiębiorczości w Łomży podczas Nocy Muzeów. Uczelnia po raz pierwszy włączyła się w ogólnoeuropejską akcję. Z sukcesem.

Siedmioletni Kuba z wielkim podziwem obserwował proces ekstruzji, czyli produkcji popularnych chrupek kukurydzianych. – Nie wiedziałem, że na uczelni są takie fajne i duże maszyny. Wiem już jak powstają sery i masło, może kiedyś będę tutaj studentem – mówił. Właśnie rodzice z dziećmi byli głównymi odbiorcami popularnonaukowej oferty „Państwówki”. Zobaczyli halę technologiczną i znajdujący się na niej unikalny sprzęt, dowiedzieli się, jak przebiegają procesy suszenia, rozdrabniania, liofilizacji, filtracji, fermentacji, rektyfikacji, destylacji, ekstruzji, ekstrakcji i obróbki termicznej.  – Ładnie tutaj – mówiła jedenastoletnia Kasia, ją najbardziej zainteresowała termowizja. Jej rówieśniczka, Magda, w tym samym czasie tańczyła energetyczną zumbę. – Byłam już na uczelni, bardzo mi się podoba ten budynek, taki kolorowy – mówiła. 

Miłośnicy bardziej spektakularnych działań obejrzeli pokaz dynamiczny zorganizowany przez Komendę Miejską Policji w Łomży oraz Grupę Ratowniczą Nadzieja. Odbył się on na przestronnym parkingu uczelni przy ulicy Akademickiej 1. A gdy już związane z pokazem emocje opadły, dorośli uczestnicy wydarzenia udali się na warsztaty pod hasłem „redukcja stresu”.

W tym samym czasie nie próżnowali studenci Prawa, w Sądzie Okręgowym w Łomży przygotowali ciesząca się olbrzymią popularnością symulację rozprawy sądowej.

Noc uczelni jest jednym z wydarzeń nocy muzeów, popularnej akcji, która zwojowała serca Europejczyków, między innymi Polaków, Francuzów, Niemców. Tego wyjątkowego dnia instytucje kultury, ale także instytucje publiczne, eksponują przed publicznością swoje najskrytsze skarby. Pierwsza noc muzeów w Polsce miała miejsce w 2004 roku, dokładnie w tym samym roku, czyli piętnaście lat temu,  działalność rozpoczęła PWSIiP.

Opublikowano: 10 kwiecień 2019

Opublikowano: 10 kwiecień 2019

– Aby starzeć się godnie, trzeba mieć za co – sentencjonalnie określił prof. Zenon Wiśniewski dwie dominanty plenarnego posiedzenia Komitetu Nauk o Pracy i Polityce Społecznej Polskiej Akademii Nauk, które odbyło się w Państwowej Wyższej Szkole Informatyki i Przedsiębiorczości w Łomży.

Znany ekonomista podkreślał, że urzędy pracy nie mają funduszy na aktywne formy wsparcia osób bezrobotnych z grupy powyżej 50 roku życia. Zilustrował ten problem opisem eksperymentalnego projektu, który obejmował powiaty toruński, grudziądzki oraz włocławski. Tamtejsi długotrwale bezrobotni zamiast „ryby”, czyli zasiłku lub świadczenia przedemerytalnego, otrzymali „wędki” – wizyty u fryzjera, kosmetyczki, stomatologa, indywidualne spotkania z coachem, premię za znalezienie pracy. Połowa z nich rok po zakończeniu projektu pracowała.

– Osiągnęliśmy lepszy wskaźnik niż Niemcy, u których takie działania aktywizacyjne są codziennością, ale my mieliśmy pod swoją opieką zaledwie sześćdziesiąt osób, a oni tak pracują standardowo, nawet z bezrobotnymi w bardzo trudnej sytuacji: dłużnikami oraz osobami zobowiązanymi do płacenia alimentów. Gdybyśmy wypracowali takie niestandardowe narzędzia wsparcia w Polsce moglibyśmy zaktywizować bez problemu ok. dziewięćdziesiąt tysięcy bezrobotnych z grupy 50 plus – podkreślał profesor. 

Debatę „Krajowa a lokalna polityka senioralna – aktywizacja i wsparcie” moderował prof. Janusz Witkowski, w latach 2011-2016 prezes Głównego Urzędu Statystycznego. Nakreślił kontekst demograficzny: w 2050 roku 3,5 mln Polaków będzie miało osiemdziesiąt i więcej lat, będą stanowili 10 proc. społeczeństwa, wzrośnie wskaźnik niemłodych dzieci (50-64 lata) opiekujących się zniedołężniałymi rodzicami (80-latkowie i starsi).  Debacie przysłuchiwali się lokalni decydenci, studenci i aktywni seniorzy z Łomżyńskiej Społecznej Rady Seniorów pod przewodnictwem Grażyny Czajkowskiej. Radę powołał w 2015 roku prezydent Łomży Mariusz Chrzanowski, który na spotkaniu poinformował, że w ratuszu tworzony jest nowy etat – asystenta do spraw osób starszych i z niepełnosprawnością. Osoba zatrudniona na tym stanowisku ma być przewodnikiem po urzędniczych zawiłościach, pomagać w wypełnianiu dokumentów oraz poruszaniu się po korytarzach i gabinetach Urzędu Miejskiego.

Profesor Stanisława Golinowska (w 1991 r. jako dyrektorka Instytutu Pracy i Spraw Socjalnych kierowała badaniami nad ubóstwem; niedawno ukazała się jej książka „O polskiej biedzie w latach 1990–2015” ), podkreślała, że starość jest heterogeniczna, czyli niezwykle zróżnicowana. Wiek 55-67 to aktywne starzenie się, 67-80/85  to tzw. „trzeci wiek”, czyli era babć i dziadków troskliwie opiekujących się wnukami, 80-85 i więcej –  to „czwarty wiek”, potrzebujący ciepła i bliskości, najbardziej narażony na zapomnienie, porzucenie, samotność, choroby...  – Zdrowie seniorów jest wielkim wyzwaniem współczesności i przyszłości –  stwierdziła.

Profesor Stanisław Golinowska, mówiła także o pożądanych kierunkach zmian: poszerzeniu kompetencji lekarza rodzinnego, aby diagnozował problemy seniorów i mógł proponować konkretne rozwiązania prozdrowotne i rehabilitacyjne; zwalczaniu samotności; instytucjonalnym wsparciu osób przewlekle chorych i z zaburzeniami poznawczymi; instytucjonalnym wsparciu opiekunów osób starszych.  – Promujmy zdrowie we wszystkich politykach: krajowych, resortowych, lokalnych, środowiskowych – mówiła profesor, która  w marcowym wydaniu tygodniku „Polityka” przekonywała, że „pieniądze biedy nie przegonią”, gdyż dzieci z biednych rodzin mają co prawda smartfony, tablety, ale brakuje im równych szans społecznych czy chociażby dobrych nawyków żywieniowych.

– To biedni kupują największe telewizory, w pogoni za zewnętrznymi oznakami statusu materialnego.  Dzięki programowi 500+ zmniejszyła się skala ubóstwa dochodowego w rodzinach, ale nie wyrównało to dostępu polskich dzieci do dobrej oświaty i kultury. Dodatkowo rodzice biednych dzieci mają mniejszą motywację do starania się o pracę. Bieda się zmodernizowała i skomercjalizowała. Ta skrajna, związana z niedożywieniem, dotyka z reguły już tylko osób starszych i samotnych – mówiła profesor Stanisława Golinowska w kuluarach naukowego spotkania.

Ona i jej koledzy z Polskiej Akademii Nauk, profesorowie: Janusz Witkowski, Barbara Szatur-Jaworska, Piotr Błędowski, Zenon Wiśniewski, przytaczali niezliczone wyniki analiz GUS, Eurostatu, prognozy demograficzne na lata 2050, 2080.

– My tego na szczęście już nie dożyjemy – mówili z uśmiechem naukowcy, a spoglądając na najwyższe rzędy auli, zasiedlone przez studentów zarządzania, administracji i pracy socjalnej, dodawali profetycznie: – To wy będziecie tymi seniorami, tym czwartym najstarszym społeczeństwem Europy.

Plenarne posiedzenie Komitetu Nauk o Pracy i Polityce Społecznej PAN zorganizowała w PWSIiP profesor Cecylia Sadowska-Snarska, która od bieżącego roku akademickiego jest wykładowcą w łomżyńskiej uczelni, kierownikiem Katedry Przedsiębiorczości PWSIiP i jednocześnie jedyną w kraju przedstawicielką  publicznych uczelni zawodowych należącą do prestiżowego gremium polityków społecznych Polskiej Akademii Nauk.  Jej koledzy z naukowego „podwórka” Polskiej Akademii Nauk, łącznie szesnaście osób, są w Łomży od poniedziałku. Zwiedzili skansen w Nowogrodzie, odwiedzili Muzeum Północno-Mazowieckie w Łomży. Poznali, dzięki narracjom historyka Adama Sokołowskiego oraz regionalisty Wojciecha Winko, ciekawą historię miasta i regionu. W niuanse uczelnianej historii wprowadził przyjezdnych rektor PWSIiP profesor Dariusz Surowik, który podczas naukowej debaty przedstawił milowe kroki w rozwoju  publicznej uczelni zawodowej.

– Uczelnia tworzy pozytywny wizerunek Łomży, jest także przykładem wspaniałej rewitalizacji przestrzeni miejskiej – komentowali profesorowie Zenon Wiśniewski oraz Janusz Witkowski.

Profesor Cecylia Sadowska-Snarka wspólnie z dr. hab. Bogusławem Plawgo moderowali drugą część naukowego spotkania, sesję „Rozwój przedsiębiorczości w kontekście starzenia się ludności – uwarunkowania w skali lokalnej (Łomża i powiat łomżyński)”. Mówiono w niej o determinantach i barierach rozwoju, dostępności wykwalifikowanych pracowników, przedsiębiorczych postawach studentów.

Już niebawem naukowcy z PWSIiP oraz PAN spotkają się ponownie, podczas XXXVII Ogólnopolskiej Konferencji Polityków Społecznych „Praca i Polityka Społeczna – Tendencje i Wyzwania w Aspekcie Przestrzennym”. Spotkanie współorganizowane przez Wydział Nauk Społecznych i Humanistycznych PWSIiP odbędzie się 27-29 maja w Białowieży.

Opublikowano: 02 kwiecień 2019

Opublikowano: 01 kwiecień 2019

Opublikowano: 26 marzec 2019

– Etos inteligencki był najmocniejszy w okresie II RP. Dzisiaj poczucie misji inteligencji, czyli ludzi, którzy są w służbie państwa, samorządów, na uczelniach, nie jest już tak powszechne – twierdzi dr hab. Marek Rymsza. Znany socjolog, specjalista z zakresu polityki społecznej, organizacji pozarządowych, doradca Prezydenta RP, przyjechał do Państwowej Wyższej Szkoły Informatyki i Przedsiębiorczości w Łomży na uczelniane obchody Międzynarodowego Dnia Pracy Socjalnej, gdzie popularyzował prezydencki projekt centrum usług społecznych.

W rozmowie publicystycznej z Jolantą Święszkowską dr hab. Marek Rymsza opowiada o nowym odkrywaniu myśli Edwarda Abramowskiego, filozofa i społecznika, autora „Zmowy powszechnej przeciw rządowi”.

Socjolog wyjaśnia czym jest etos inteligencki, dziś oraz dawniej. Mówi o tzw. „Karnawale Solidarności”, czyli krótkiej erze wolności w PRL. – Doświadczenie Solidarności jest naszym czynnym kapitałem kulturowym. W żadnym innym państwie komunistycznym, co drugi dorosły człowiek nie powiedział, że chce żyć w państwie wolnym i niezależnym. Nasza zdolność do organizacji ad hoc to pokłosie tych doświadczeń, ale problem polega na tym, że doświadczenie Solidarności było odświętne, stan wojenny nie pozwolił, aby ten ruch społeczny zamienił się w praktykę dnia codziennego – mówi dr hab. Marek Rymsza. – Potrafimy łatwo organizować się na masową skalę w przestrzeni publicznej, ale nie umiemy tego zamienić w pracę u podstaw, w codzienne „dłubanie” na rzecz idei. W logice polaryzacji gubimy połączenie pluralizmu z dobrem wspólnym.

Dr hab. Marek Rymsza opowiadał o regulacjach prawnych fundacji i stowarzyszeń. – Od strony formalnej fundacje mogą być zakładane do realizacji celów społecznych i gospodarczo użytecznych. To formuła pochodząca z lat 80. XX wieku, gdy fundacje miały być podmiotami łatającymi dziury korodującego socjalizmu. To nie był przypadek, że władza socjalistyczna zgodziła się na fundacje, a nie zgodziła na stowarzyszenia. Wolność stowarzyszania się była do końca obywatelom odbierana, ponieważ jeśli pozwolimy ludziom stowarzyszać się w sposób wolny, nawet w celach niepolitycznych, to automatycznie wolność praktykowana będzie wolnością polityczną oraz wyłomem w systemie powszechnej kontroli – mówi socjolog, dodając, że po transformacji ustrojowej prawo do stowarzyszania się uruchomiło olbrzymią działalność obywatelską niekontrolowaną przez państwo.

Zapraszamy do wysłuchania rozmowy!  

Dr hab. Marek Rymsza gościł w uczelni na zaproszenie dra Tadeusza Kowalewskiego, kierownika Zakładu Badań Społecznych Wydziału Nauk Społecznych i Humanistycznych PWSIiP w Łomży.